Przed północą wracałam do domu siostry wraz z bratankiem. Brama była zamknięta, więc poprosiłam go, aby ją otworzył. Gdy wysiadł z samochodu, nagle zza krzaków wyłoniło się trzech uzbrojonych i zamaskowanych mężczyzn. Szybko nas obezwładnili, związali, zakneblowali usta i wrzucili do bagażnika. Poza miastem wyjęli nas z bagażnika i odseperowali. Mojego bratanka wypuścili. Mnie zaś uprowadzili. Porywacze prowadzili mnie przez las, który nocą jest pełen pułapek. Drzewa skutecznie odcinały nawet dopływ światła księżyca. Co chwila wydawało mi się, że w krzakach ukrywają się dzikie zwierzęta. Słyszałam głośny szelest pewnie uciekającej kuny i trzask łamanych gałęzi, może zaniepokojonej czymś sarny. W oddali dosłyszałam pohukiwanie sowy. Nie wiedziałam, co byłoby gorsze, napad dzikich zwierząt czy morderstwo z rąk porywaczy? Czułam jednak, że to ci drudzy zabiją mnie jako pierwsi. Kilka razy przewróciłam się o wystające konary i pokaleczyłam ostrymi krzakami. Czułam jak chodzi po mnie jakieś robactwo. W końcu zamknęli mnie w jakieś opuszczonej chacie w środku lasu. Jeden z porywaczy zwrócił się do mnie: Jak myślisz, jak bardzo kochają cię twoi starzy i ile są w stanie zapłacić za ciebie? Serce biło mi jak oszalałe. Przecież moi rodzice nie mają zbyt wiele pieniędzy. Co teraz będzie? To już po mnie i zamknęłam oczy. Nagle usłyszałam głośny dźwięk! Otworzyłam oczy i odetchnęłam z ulgą. To dzwonił budzik, a wszystko to po prostu śniło mi się...

Przed północą wracałam do domu siostry wraz z bratankiem. Brama była zamknięta, więc poprosiłam go, aby ją otworzył. Gdy wysiadł z samochodu, nagle zza krzaków wyłoniło się trzech uzbrojonych i zamaskowanych mężczyzn. Szybko nas obezwładnili, związali, zakneblowali usta i wrzucili do bagażnika. Poza miastem wyjęli nas z bagażnika i odseperowali. Mojego bratanka wypuścili....

Historia zasłyszana przeze mnie w dzieciństwie. Teraz nie wydaje mi się już straszna, ale kiedyś bałam się przez nią chodzić w nocy do łazienki.
Pewien mężczyzna, nazwijmy go "P" wracał nocą do domu. Droga wiodła przez niewielki las. Właśnie w tym lesie spotkał nieznanego mężczyznę "X", który zaproponował mu grę w karty. Panowie zaczęli grać na pniu ściętego drzewa, który służył im za stolik. Przy następnej karcianej rundzie przenieśli się na kolejny pień. Tak grając znaleźli się w środku lasku. W centrum tego lasu znajdował się obszerny pień. Na drzewie które kiedyś tam rosło powiesiło się kilka osób. Gdy pan "P" podczas gry na tym właśnie pniu przypomniał sobie dawne opowieści i historię tego drzewa nieznany mężczyzna nagle zniknął, tak jakby zapadł się pod zienie czy rozpłynął we mgle.

Historia zasłyszana przeze mnie w dzieciństwie. Teraz nie wydaje mi się już straszna, ale kiedyś bałam się przez nią chodzić w nocy do łazienki.
Pewien mężczyzna, nazwijmy go "P" wracał nocą do domu. Droga wiodła przez niewielki las. Właśnie w tym lesie spotkał nieznanego mężczyznę "X", który zaproponował mu grę w karty. Panowie zaczęli grać na pniu ściętego drzewa, który...

Raz byłam z tatą i siostrą w lesie na grzybach, aż tu nagle rozległ się wielki huk, a później słychać było jedynie dziwny pisk!
Więc postanowiliśmy ruszyć w stronę z której dochodziły odgłosy! Co prawda wszyscy czuliśmy stres i obawę przed tym, co możemy tam spotkać!
Okazało się, że te dźwięki to sarna, która złapała się na założone przez kogoś sidła!
Tata od razu uwolnił jej złapaną nogę! Na szczęście obrażenia nie były poważne, bo sarenka od razu po uwolnieniu uciekła w las! I tyle ją widzieliśmy!

Raz byłam z tatą i siostrą w lesie na grzybach, aż tu nagle rozległ się wielki huk, a później słychać było jedynie dziwny pisk!
Więc postanowiliśmy ruszyć w stronę z której dochodziły odgłosy! Co prawda wszyscy czuliśmy stres i obawę przed tym, co możemy tam spotkać!
Okazało się, że te dźwięki to sarna, która złapała się na założone przez kogoś sidła!
Tata od razu...

Mawiają, że w nocy najbardziej niepokojąca jest jej nieprzenikniona ciemność. Nie zgadzam się z tym. Do ciemności przyzwyczajasz się szybko: nasz wzrok adaptuje się, tak jak robił to tysiące lat wcześniej. Nie, najbardziej przerażająca w nocnym obrazie lasu jest cisza; cisza tak dotkliwa, że wręcz naruszająca intymność. Do tej ciszy nie istnieje mechanizm, który może nas przystosować.

Leżał skulony za olbrzymim dębem; ręce powalane miał krwią. a istota, do której należała, nie żyła. Pomiędzy palcami leniwie bujał się srebrny łańcuszek z jego imieniem. Płakał. W głowie miał wizje niedawnych wydarzeń: widział, jak bestia nagle wyłania się zza drzew i błyszczącymi szponami rozrywa dziewczynie gardło. W starciu z wilkiem nie miał szans, ale zdołał chwilowo odpędzić zwierzę z powrotem w głąb lasu. Było niezwykłe; wielkie i silne, widział wiele wilków, nigdy jednak tak olbrzymich.

Zasłonił ranę swoją kurtką i uciekał z dziewczyną przerzuconą przez ramię, słysząc jak obok niego pędzi wygłodniały wilk. A dziewczyna słabła – jego dziewczyna. Płakał, biegnąc; płakał także wtedy, gdy zabierał z szyi ów łańcuszek. Nie miał już więcej sił, aby biec razem z nią. Zostawił ciało i schował się za drzewem. W tej ciszy wariował, nękany wyrzutami sumienia. Kiedy usłyszał miękkie kroki wilka, wiedział już, co zrobi. Zacisnął zakrwawioną pięść na naszyjniku i wyszedł mu naprzeciw.

Ujrzał kły, rażące bielą od przedłużającego się głodu, widział gęste futro wilka, pokrywające ogromne cielsko. Widział ślepia, w których czaił się mord.

A kiedy zobaczył także ostre jak brzytwa pazury, było już po wszystkim.
Trysnęła krew.
Upadł.

Mawiają, że w nocy najbardziej niepokojąca jest jej nieprzenikniona ciemność. Nie zgadzam się z tym. Do ciemności przyzwyczajasz się szybko: nasz wzrok adaptuje się, tak jak robił to tysiące lat wcześniej. Nie, najbardziej przerażająca w nocnym obrazie lasu jest cisza; cisza tak dotkliwa, że wręcz naruszająca intymność. Do tej ciszy nie istnieje mechanizm, który może nas...

To było ciepłe i pogodne lato, a grupka dzieci bawiła się na podwórku przed blokiem.
- Jeden, dwa… - Kasia rozpoczęła odliczanie odwrócona twarzą do bocznej ściany budynku kiedy dzieci się rozbiegły. Anna pędziła przed siebie rozglądając się dookoła. Nie chciała dać się tak łatwo złapać. Niestety, wszystkie kryjówki o których pomyślała były albo „spalone” – w końcu zabawa trwała już ponad godzinę – albo inni właśnie kierowali się w ich kierunku. Nagle spojrzała na las, który znajdował się po drugiej stronie ulicy.
- Jest tam tyle możliwości, żeby się ukryć… – pomyślała.
Była już na brzegu lasu, kiedy usłyszała słabe „szukam”. Przyspieszyła bieg by schować się za dużym, starym dębem rosnącym nieco w głębi lasu. Nagle, w oddali, zauważyła ciemną sylwetkę. Zaczęła zwalniać, gdy postać odwróciła się w jej kierunku patrząc na nią oczami świecącymi niczym ogień. Przerażona zawróciła i wtedy poczuła, że traci grunt pod nogami. Nawet nie zdążyła krzyknąć kiedy ziemia się zapadła.
Ocknęła się cała obolała, a wokół panował mrok. Spojrzała w górę skąd dochodził ją szum drzew. Jarzące się oczy wpatrywały się w dół, wprost na nią. Mimo paraliżującego strachu, wydała z siebie tak wielki krzyk na jaki ją było stać. I właśnie wtedy usłyszała dobiegające z oddali nawoływania jej imienia, które z każdą mijającą sekundą stawały się coraz wyraźniejsze, a tajemnicza postać zniknęła. Chwilę później została odnaleziona.
Od tamtego czasu minęło kilka lat ale Anna niechętnie wchodzi do lasu – wie, że skrywa swoje ciemne oblicze.

To było ciepłe i pogodne lato, a grupka dzieci bawiła się na podwórku przed blokiem.
- Jeden, dwa… - Kasia rozpoczęła odliczanie odwrócona twarzą do bocznej ściany budynku kiedy dzieci się rozbiegły. Anna pędziła przed siebie rozglądając się dookoła. Nie chciała dać się tak łatwo złapać. Niestety, wszystkie kryjówki o których pomyślała były albo „spalone” – w końcu zabawa...

Las kojarzy mi się z dwiema historiami, które prawdopodobnie były bardziej mroczne dla moich rodziców niż dla mnie samej.

Pierwszym, co mnie spotkało w lesie było odkrycie niesamowitego włazu na terenie naszej działki. Miałam być może 6 lat i z bratem przekonani byliśmy, że odkryliśmy właśnie "Przejście do innego świata". Już miałam przed oczami liczne magiczne stworzenia żyjące pod ziemią. Szybko się zorganizowaliśmy - w piasku było ciężko kopać, więc jedna osoba nosiła wodę (w czapeczce) żeby tworzyło się błoto, a druga odkopywała właz. Rodzice byli przerażeni, że tak bardzo pragniemy dostać się do szamba...

Druga historia jest bardziej metafizyczna. Postanowiliśmy wskrzesić kreta. Martwe, prawdopodobnie potrącone przez samochód zwierzę, które znaleźliśmy na drodze zostało przetransportowane na wielki kamień na terenie naszej działki. Podjęliśmy stanowcze działania. Bazując na obserwacjach ze 101 dalmatyńczyków zaczęliśmy nacierać kreta by pobudzić krążenie. Następnie w tym samym celu dorzuciliśmy parzenie pokrzywami. Jak można się było spodziewać pacjent nie przeżył.

Las kojarzy mi się z dwiema historiami, które prawdopodobnie były bardziej mroczne dla moich rodziców niż dla mnie samej.

Pierwszym, co mnie spotkało w lesie było odkrycie niesamowitego włazu na terenie naszej działki. Miałam być może 6 lat i z bratem przekonani byliśmy, że odkryliśmy właśnie "Przejście do innego świata". Już miałam przed oczami liczne magiczne stworzenia...

Był piątek albo sobota, a może środa. W sumie nie robiło mi to różnicy, kac poniedziałkowy i sobotni w końcu smakuje tak samo. Gorzko, zatęchłą śliną, drapie o wiele za szorstkim zarostem.
Po jej śmierci nie miałem zbyt wiele do roboty. Tylko po pracy - las.
Odwiedzałem ten las codziennie, bo ona rozbiła się gdzieś w lesie.
Na siostrę tej sosny skapywała
krew.
Wtedy obudziłem się w lesie. Cholernie zimno i wilgotno. I znowu posmak kaca w ustach. Stał na końcu polany, przepiękny, majestatyczny. Pomyślałem, że mogę go urazić widokiem smutnego ciała wisielca. Korona jelenia była rozłożysta, godna prawdziwego władcy. Pewnie dlatego, że właśnie nigdy nie miał nad sobą żadnego pana. Jakoś tak żal mi się go zrobiło, no bo w końcu miał niedługo być świadkiem paskudnego procederu. Nawet nie patrzył mi w oczy, ale czuł mnie, chrapy ruszały się jakby był w perfumerii.
Niedługo będę pachnieć paskudnie - pomyślałem. Fuj, wyobraziłem to sobie, paskudne.
I nagle jakiś taki strach mnie ogarnął, że jak to zrobię, to potem jej nie spotkam. Mojej małej córeczki, dziewczynki, której oddałem życie. Że jeśli oddam je jeszcze raz, to już będzie o raz za dużo.
- Jednak nie - oznajmiłem facetowi, z którym umówiłem się na rano.
- O - stwierdził bez zainteresowania, gładząc przerzuconą przez ramię linkę. - No trudno. Ale jak coś, proszę się nie zrażać moim wyglądem. Oferuję profesjonalkę.
- Mhm. Wie pan, chyba miałby mi to za złe - wskazałem na jelenia.
Nie odpowiedział. Pewnie spotykał już gorszych.

Był piątek albo sobota, a może środa. W sumie nie robiło mi to różnicy, kac poniedziałkowy i sobotni w końcu smakuje tak samo. Gorzko, zatęchłą śliną, drapie o wiele za szorstkim zarostem.
Po jej śmierci nie miałem zbyt wiele do roboty. Tylko po pracy - las.
Odwiedzałem ten las codziennie, bo ona rozbiła się gdzieś w lesie.
Na siostrę tej sosny skapywała
krew.
Wtedy...